शरदसँगै आयो दशैं, आउँदिन म आमा !
दुर्गा सप्तसती पनि, गाउँदिन म आमा !!

रंग्याउँदै होलान् घर, गाउँमा वारिपारि !
चुहिने छानो यस वर्ष, छाउँदिन म आमा !!

बाटो हेर्दै आउने आशमा, नबसेकै जाति !
पोहोरजस्तो अहिले बिदा, पाउँदिन म आमा !!

दोबाटोमा लिंगे पिङ, हाल्न खोज्दै होलान !
साथीसँगै बाँस काट्न, धाउँदिन म आमा !!

परदेशीलाई केको दशैं, सधैं दुःख उस्तै !
दशमीमा टीका पनि, लाउँदिन म आमा !!

टुक्रिएका सपनाहरु छरेर बाँचेँ
जिउने बहानामा पलपल मरेर बाँचेँ

दुई दिन भए पनि फूल फुल्छ हाँसेर
नफक्रिँदै कोपिलामै झरेर बाँचेँ

यात्रा भन्छन् जीन्दगीलाई मानिसहरु
खोला, नदी जँघार पनि तरेर बाँचेँ

कहाँ पुग्दो रहेछ र मनले खोजे जति
इच्छा अनि रहरका बसाईंहरु सरेर बाँचेँ

कति गर्नु गुनासो यो जिन्दगीसित
चुनौतीहरु सामना गर्ने अठोट गरेर बाँचेँ ।
(Rabin)

मेघ गर्जन अघि
आमा तिम्रो आँखामा
एउटा विप्लवको स्वप्न देख्न पाउँ ।

मैले हृदयमा केही पनि राखेको छुइन ।

बस, यौटा विप्लवको कविता
मेघ गर्जन अघि मेरा
खेतला मित्रहरूलाई सुनाउँन पाउँ।

वैसाखी घामले पट- पटी फुटेको खेत
असारको मेघ गर्जन अघि
मेरा किसान भाइहरूले
विप्लवको बिरूवा रोपुन्।

प्रिये अब अन्तिम इच्छा यही छ
मैले जो आफ्नो भने
आज पो थाहा भयो
यो त सब संसारको रहेछ
मैले भ्रम पालेर बसेछु।

आउ अब तिम्रो ओंठमा
मेरो ओठले एउटा विप्लवको कविता कोरी राख्छु।
अन्तिम मेघ गर्जन अघि
तिम्रो पसिनाको थोपा- थोपामा
आगोको कथा भनिराख्छु।।

बिहानीमा शित्त थोपा फूलले बोके सरी
मलाई पनि अघाल्नु तिमीले जीवन भरी

मिर्मिरेमा हिउँचुली घामले चुमे सरी
हृदयमा राख्नु मलाई न्यानो माया छरी

गोधुलिमा क्षितिजपारी सगर् डढे सरी
सजाइराख्नु सदा मलाई सोह्रशृंगार गरी

फूलको रसमा महुरीले मह काडे सरी
मिठास भर्छु यो नातामा जुनी जुनी भरी

झरनामा हिउँ पग्ली कंचन बगे सरी
माया साच्छु तिम्रै नामको मनमुटु भरी

सिम्सिमेमा प्वांख फिजाई मयूर नाचे सरी
सजाउनेछु हाम्रो संसार पुष्पबृष्टी गरी

बसन्तमा कोइलिले गुंजन भरे सरी
हाँसीराख्नु प्रिय तिमी सधै यसै गरी

हृदयमा राख्नु मलाई न्यानो माया छरी
माया साँची राख्छु तिम्रै नाम मनमुटु भरी
(Rachana)

तिमीसँगै जीन्दगी यो बिताउकी लाग्छ अचेल
तिम्रै मात्रै खुशी भलो चिताउकी लाग्छ अचेल!!

यस्तो पनि हुने रहेछ जीन्दगीको मोड कहिले
आफू हारेर तिमीलाई जिताउकी लाग्छ अचेल!!

हाँसीहाँसी तिमीले मलाई फकाएको सम्झिएर
बिना कारण यसो कहिले रिसाउकी लाग्छ अचेल!!

मेरा हरचिजबिज तिम्रै लागि जस्तो लाग्छन
समर्पित भएर आफूलाई रित्ताउकी लाग्छ अचेल!!

रातको निस्तब्धतामा
एकोहोरो
जलिरहेछ दियो
झलमल झलमल ।

ओभाएको तिम्रो शरिरमा
पसिना लतपतिएको चिन्ह
मधुर उज्यालोमा
प्रस्टै देखिन्छ
उसका आयातित
बस्त्रहरू भन्दा पनि
सुन्दर देखिरहेछु म
र
हावामा फैलिएको
पसिनाको
एकतमासको गन्ध
लट्ठ बनाइरहेको छ मलाई
खै उसका अत्तरहरू
अचेल किन
उति सुवासिला लाग्दैनन् ।

तिम्रो गठिलो शरिर
ठेला उठेका
हत्केला र पाइतालाहरू
जिस्काइरहन्छन्
उसको सुन्दरतालाई
टाढै बाट
र
ताता स्वासहरू
न्यानो सामिप्यताको
भोक जगाउन
सक्षम छन्
चिमोट्दै उसको
न्यानो आलिङ्गन ।

तिम्रो थकित वय
निस्फिक्रि विस्तारामा
तृप्त छ
ललकार्दै उसका
रातका छटपटिहरू
र
सन्तुष्टिका रेखाहरू
चम्चम् चम्किरहेकाछन्
तिम्रा निधारमा
खिज्याउँदै उसका, मेरा
अनगिन्ति अतृप्त
भोकहरूलाइ, सपनाहरूलाई ।

उफ् ! यो रात
विहानी कहिले होला ?
दियोको तेल
निख्रदैछ
विस्तारै विस्तारै
तैपनि
एकोहोरो
जलिरहेछ दियो
झलमल झलमल ।।
(prashant)

बल्दैछ मन झन झन, निभाउनु छ, बर्सी दे न झरी ।
सुकिसके नयन, भिजाउनु छ, बर्सी दे न झरी ।

कुहिरोले आज, छोप्यो धर्ती, हराएँ म कतै,
बादलु छ गगन, खुलाउनु छ, बर्सी दे न झरी ।

रापिलो तापिलो, द्वन्द मनको, आन्दोलित छन् अङ्ग,
शितलु जो खोज्छन्, रिझाउनु छ, बर्सी दे न झरी ।

जगै ढल्यो घरको, फुल्नै छाडे, सुवासीला फूल,
शुन्य भयो आँगन, ब्युँताउनु छ, बर्सी दे न झरी ।

खडेरीले छोयो, मरे रहर, आज पालुवामै,
नवैलियोस् "जीवन", जोगाउनु छ, बर्सी दे न झरी ।

तिम्रो आँखामा
आँसुको अथाह समुद्र बगेको हेरिरहें
जब पोलेर आए आफ्नै मुटुलाई
पीरको झरिलो अगेनामा
शुष्क ओठहरू अझ शुष्क बने
निस्तेज बने आवाजहरू
तिमी बग्नु थियौ एउटा समय नदी
बग्यौ,
म अभागी बगर उभिरहें
मौन.....
जीवनको थकित किनारामा ।

अचम्म लाग्छ–
घुटुक्क निलेर कसरी स्विका¥यौ तिमीले
एउटा कृत्रिम खुसी ?
कसरी उमा¥यौ उदास अनुहारमा
अनुपम मुस्कान ?

बालुवामा कोरिएका
पाइतालाका डोबहरूजस्तै
मेटाएर अतीत
बिन्ती धमिला सम्झनाहरूले
नदुख्नु कहिले
तिमी मेरो जीवनको सुवासित पूmल
मेरो हृदयको प्रेमिल मूल
बर्खे खहरे भएर नसुक्नु कहिले
र पीरका बलेंसीबाट झरेका
अविरल झरीले नरुझ्नु कहिले

चिम्म बन्द गरेर आँखा
सम्झनू
परस्पर हात समाउँदै तर्दै गरेका
जीवनका अप्ठयारा साँघु
काँडाका सडक टेकेर हिंद्दै गरेका
दुखका लामो उकालो
आँखाका आँसु साटासाट गरेर
मेटाएको मायावी तिर्खा

सम्भवतः अझै होलान्
तिमी र म हिंडेका
साँघुरा आली र गोरेटाहरूमा
सामूहिक पद्चापका कोमल छाप
मनभित्र अझै रहिरहेका होलान्
जीवनका साँघुरा भीरमा
अनायास चिप्लिएर तिमी लड्दा
नमीठो गरी आपूm दुख्नुुको पीडा

कता हराए ती प्रेमिल जोडी
आँखामा धमिला यादहरू बोकेर
अझै सोधिरहेका होलान्
कुहुकुहु गर्दै वनका चरीहरू
तिम्रो र मेरोे प्रतीक्षामा
मौन पर्खिरहेका होलान्
ढुङ्गे फलैंचा धारा
र डाँडा भञ्ज्याङ, चौतारीहरू


फेरि एकपल्ट
ईष्र्याको सहरमा फैलिरहेको होला
तिम्रो र मेरो सम्बन्धको नमीठो हल्ला
हाम्रो सपनाको
दुखद मृत्यु हुनुको भ्रममा
खुसी होलान् धेरै आरिसे मन
दुःखी होलान्
केही शुभचिन्तक र आफन्त

हुनदेऊ अब केही नसम्झनू
हिंडेर छाडेको बाटो नसम्झनू
पहिरोमा बगेर गएको
जीवनको उदास पाटो नसम्झनू
मुटुमा यदाकदा बल्झने
दुखःका खाटो नसम्झनू

मात्र यति सम्झनू
एउटा अनियन्त्रित आँधीमा पनि
दुई हत्केलाले जोगाएर प्रेमदीप
हामीले जितेका छौं एउटा युद्ध
त्रासदीको गहिरो भासबाट
निकालेर सुन्दर जीवन
स्वप्निल उद्यानमा रोपेका छौं
प्रेमको सुन्दर पूmल
र कोरेका छौं
समयको निष्पक्ष इजलासमा
एउटा शाश्वत नजिर
प्रेम शरीर होइन आत्मा हो ।

एकपछि अर्को वर्ष, वर्षौं बित्यो खाली हजुर
नझुक्याई लैजाऊ अब, मलाई सिन्दूर हाली हजुर

सुख दुःख जिन्दगीको, तीता–मीठा मोडहरुमा
खुसी तिमी थपिदिऊ, दुःख पीडा टाली हजुर

रहरहरु उदाउँदै, अस्ताए रात हुन्छन्
हेरिदेऊ जिन्दगी यो, पिरतीको दियो बाली हजुर

सँगै जिउने सँगै मर्ने, बाँधी बाँधी वाचा कसम
यसपालि त झुक्याएर नबन है जाली हजुर
(komal )

एक मुठी सासको त हो जाबो जिन्दगी
जिउने झिनो आशको त हो जाबो जिन्दगी

माया गर प्रेम गर घृणा पनि त गर्न सक्छौ
मरेपछि लाशको त हो जाबो जिन्दगी

सुन चाँदी धन दौलत खै बच्ने हैन क्यारे
मानो मुठी गाँसको त हो जाबो जिन्दगी

नियतिले लेखेपछि छोड्नुपर्छ देखेकालाई
तक्दिरकै दासको त हो जाबो जिन्दगी
(sampurna chantyal) 

Once i saw a dream that flew high up in the sky

Which was the transpiration of feelings that came in my eye

I don't know how i began liking a girl with a preety smile

though she was near ,i couldn't utter a sound making her far for mile

I thought she was mine thinking her as a oread

But as a book too close to eye can't be read

It just what happened to me

And made me alone like a ship in a big sea

The weather went on changing and turn came of spring

And i was waiting for the changes that my fate will bring

But as people say time and tides wait for no one

I was mad to look in dreary desert for someone

So whatever happened , i don't repent

I'm trying to carry on , though i've been so mistaken

I know some how you are always there

I understand your feelings and i really do

It wasn't your fault anyway

You had to move on , your journey was ahead

It's not only me , I now can say

Who lived this life and wanted you everyday

(Biplove)

नयन तिम्रो तेसै राम्रो
      गाजलुले घेरी न राख

ख्ल्ख्यालैमा माया बस्न सक्च
      एकोहोरो हेरी नराख
                 (सम्पूर्ण)

muktak haru

रातमा एक्लो हुँदा, भयो नुन बिनको तरकारी
साजा बस भयौ, तिम्रो जोबन भयो सरकारी

हरे !कृष्ण , हरे! राम , धयानमा होईन जवानिमा
हजरौको जवानी बिसाउने ,भयौ चौतारी

hi its me mongfu i want you post your feelings and that may be poems , muktaks or short stories ...............
Thank you!